ROSALIA DE PARDACES

ROSALÍA DE PARDACES

(Adicado a Xosé , inmigrante, é tamén ós bos amigos de Burela)

Tiña o creto de seren a moza mais fermosa e leda dun  pequeno porto pesqueiro próximo a Burela.  Era Rosalía rica de seu, e muller moi pretendida polos mozos do lugar.

 Vivía cos seus pais a escasos metro do peirao, nunha casa de planta baixa e primeiro andar, dende onde  parecía entrar o mar ate o salón.

Aló polos anos setenta chegou a parroquia un mozo caboverdiano chamado  Obama Neves. Viña da República do Cabo Verde, estado soberano de África, que coma poucos saben está situada fronte as costas senegalesas, que tampouco situamos ben.

 Os amigos e compañeiros de traballo coñecen a Obama coma  Blanquiño, polo apelido Neves, aínda que é negro coma o carbón.

Empezou a traballar no mar co Tucho do  Curro na pesca de  baixura, e despois  na captura do bonito en altura, con outro patrón.

Tiña Obama instinto depredador, neso gañáballe o localizador  de peixes, chamado polos técnicos sonar.

Obama despois de outear un chisco a bordo, ollaba coma asexando fondamente cara  o mar, calculaba a velocidade do vento, e sabe Deus que cousas mais, e  dicía :

 ─ Patrón, mellor dúas millas e media mais ao nordés!.

Daquela poñíase rumbo o indicado por el, e case sempre  conseguíase encher as bodegas dun só golpe. Unha fartura !.

Cobrou moito creto, fixo gañar moitos cartos  e tamén  cobrou extras en pesetas e quiñóns para o xantar…

Mandou, despois de varios anos de campañas con bos resultados, facer unha casa: “encaixada no territorio e na paixase do que  son responsable; unha casa con fonda identidade galega”, díxolle antes de facela  a un arquitecto novo de Burela, que non dou creto o que escoitaba dun cliente…e, a construíu ademais con permiso municipal…

 Logo de rematada buscou moza no pobo, coma quen busca  facer a mellor campaña do pez espada. E dicir seleccionando zonas e capturas.

 E non procurou unha moza  calquera, foise despois de examinar os recursos humanos da bisbarra, directamente pola Rosalía coma se fora a única muller do mundo, pero situada dúas millas e media mais aló do que calquera veciño  nativo, houbera calculado coma sensato e posible.

Obama,é pequecho,e algo carrancholas. Polo tanto non moi agraciado. Aínda que sempre foi boa xente, nobre e honrado coma o mellor veciño da parroquia.

 Como conseguiu namorar a Rosalía segue a ser un misterio enigmático  no pobo, sobre o que aínda se especula hoxe, pero o feito é que ela, a interesada, segundo me contaron, comenta o respecto cas súas amigas que :

─  Xa sei que Obama no é  Sidney Poitier, pero, que pasa ?. Así son as cousas do amor!. Ou non?.

Obama xubilouse recentemente, mercou un bote a motor pequecho, e anda a pescar pola costa peixiños que entrega nunha ONG, segundo di, “para esquecer a fame que tiven de pequecho”.

O matrimonio tivo a pouco de se casar un fillo de color  café con leite, mais ben tirando a torrefacto.

 Saíu tan intelixente coma o pai, e tan guapo coma a nai. Herdou  a  intuición paterna para a “pesca de altura”, e,  a sedución da nai para engaiolar a quen fala con el.

Afiliouse o Partido Socialista onde fixo bos amigos entre os seus compañeiros, cousa tamén atípica  e  difícil de explicar.

 Licenciouse en dereito en Compostela, e fixo despois  a carreira diplomática en Madrid; casou con unha norteamericana e  traballa na embaixada de España de aquel País americano.

Dixéronme fai días que anda  a darlle voltas a idea de  presentarse ou non as próximas  primarias a presidencia do goberno.

 Coido eu, que é  mellor co intente en América.

 Alí xa teñen asimilado e dixerido o asunto…Aquí disimulamos, pero estamos aínda moi serodios cos inmigrantes e os seus fillos.…!