Ruperto é un home bondadoso,
intelixente, e sensible, pero e feo. Feo
a rabiar. Feo ate no seu nome de pila.
E alto, mais escora un pouco dunha perna, ollos pequenos, prógnato, cas cellas practicamente unidas, e por
riba con unha voz ronca que ate mete
medo.
Ruperto fíxose avogado, carreira de probes listos, e gañou unha difícil
oposición na administración pública. Iso o
salvou de pasar fame, pois co seu aspecto, o presentarse a calquera
entrevista de traballo que non fora un concurso do samain estaría condenada ao
fracaso, tal e coma está mesturado hoxe
a estética, o mercado, a política, e o coñecemento ou a valía persoal.
Como Ruperto salvo polo de feo, éravos un home coma os demais, un día sei
que se namorou dunha compañeira de traballo do mais bonito da Delegación de
Facenda.
A moza, chamada Rosa, era dunha feitura que rozaba a perfección. Esvelta,
rubia, ollos azuis, un corpo de quitar a respiración e un carácter alegre. Tiña
a Rosa, unha chea de admiradores e amigos cos que mantiña boa relación
profesional de camaradaría.
Todo ía polo seu camiño “natural” ate que un día o Ruperto, invitou a un
tomar un café a Rosa. Está aceptou de bo grado. Falaron moito, riron, e
comezaron a saír xuntos desde aquela.
Montouse unha boa... todos foron comentarios internos de estrañeza, de
incomprensión, e de asombro.
Especialmente por parte dos mozos e pretendentes da Rosa.
Pasado un tempo, un día e no café do
descanso matutino, un grupo de amigos de traballo, foron aproximando o asunto,
e un deles deixoulle caer, mirando de esguello para a televisión do bar en ton
neutro e desinteresado:
—Rosa sei que andas as beiras co
Ruperto non si?
A Rosa, sorrindo, respondeulle coma quen da os bos días :
—É o Ruperto o que anda as miñas beiras, eu so me deixo querer...
Fíxose un silencio no grupo, ate que outro pretendente sen conterse lanzoulle aquel :
—Non sei que lle tes visto a ese home que non teñamos algúns de nos !
Ela sen perder a compostura deixoulles caer
—Vos é que non podedes miralo cos meus ollos!
E foi entón cando todos comprenderon que tiñan a batalla perdida...porque o
amor sempre é querer que alguén, sexa
coma sexa, siga ao noso carón.
Ningún comentario:
Publicar un comentario