O LIXO DAS ESTRELAS

O LIXO DAS ESTRELAS

(Dedicado ao Profesor Marcos González, amigo e avó)

 Ermelindo naceu un pouco eivado. Un ollo birollo, carrancholas, e algo chepudo.

Tiña tan mala sorte nas actividades deportivas e xogos que cando caía de lombo no recreo rompía sempre  o nariz.

Os compañeiros do colexio o alcumaban “o paspallás”, por aquilo de pas-pas por ai ven vas.!

A profesora queríao ben.

 Chamábao “Erme”, nun intento de evitaren risas crueis, e o ponderaba diante de todos como o alumno mais intelixente  da clase. Iso axudaba para que os  colegas, lle colleran mais animaversión e  lle fixeran mais pullas.

O Ermelindo calaba e aguantaba as bromas pesadas ca resignación dos que se aceptan a si mesmos. Ríase das  chanzas que lle facían  coma se non foran con el. Iso desconcertaba a moitos dos seus  compañeiros.

Tiña un bo amigo, o Marcos, un intelixente rapazote de complexión forte que espantaba aos alumnos  mais agresivos e crueis con Erme.

Fixo Ermelindo o bacharelato con  facilidade sorprendente. E marchou a estudar  a fora de Galicia.

Ala polo anos oitenta se soubo que o Ermelindo era un brillante  catedrático de física na universidade de Madrid.

O Marcos, quedou no pobo e traballou sempre de enterrador da parroquia e xornaleiro. Nunca  perdeu o contacto co seu vello amigo e agora profesor.

Un mal día Marcos enfermou, e os poucos meses morreu.

 A filla de Marcos, entregoume a última  carta que recibira seu pai do Ermelindo, pouco antes do seu pasamento, e  doume permiso para facela pública no meu blog.   A carta di así :

“Meu querido amigo Marcos:

Souben pola túa filla da doenza que te afecta , sei tamén por ela  que non lle tes medo a morte, será, penso eu, polo habito  no teu traballo, que fai do natural dos teus clientes algo tamén teu.

 Comentoume  que o qué  tes é  claustrofobia, e que pola mesma non queres quedar pechado nun cadaleito e nun  nicho por ben soleado que estea, nin aínda que teña  fermosas vistas ó Pico Sacro.

Hoxe podo dicirche cientificamente que morrer non é o final. Nin ten nada que ver con ir ver a deus ou ao demo. Crer nestas cousas, coma unha certeza indiscutible é un erro ou un  placebo.

Non sei si sabes que estamos feitos da mesma sustancia da que están feitas as estrelas, somos simplemente lixo das estrelas.

 Se nos puideran cortar en cachiños, cada vez mais pequenos, chegariamos a unha esencia que se chama átomo. Igual lle sucede aos animais, as plantas e as pedras. Estamos feitos dese material forxado no corazón dos astros.

 Esta carta é para dicirche que descubrín hai ben pouco no meu laboratorio que esa materia básica da que está composta noso corpo, ten certa vida independente, memoria propia, pode  comunicarse  entre ela, e incluso tomar algunhas decisións cando xa non forma parte do nosa “carrozaría holistica”,  que  de mortos se encontra sempre moi espallada.

 Así coma cho conto podes créelo, porque o teño confirmado, aínda que como isto forma parte da  teoría cuántica, quédanme algúns detalles miúdos por aclarar no acelerador de partículas de Suíza.

Vai tranquilo, que pronto comprobarás que teño razón e nos imos seguir comunicando.

  PD.-  Desde aquela, a filla de Marcos me dixo que recibe noticias do seu pai anualmente a traveso do Ermelindo.

Polo visto nunha cámara de burbullas do laboratorio do profesor, que é un aparello no que se detectan e rexistran as partículas sub atómicas, aparece puntualmente, en cada cabo de ano do Marcos, unha pequena nube de fotóns que pestanexa na linguaxe morse, e así, facéndolle a tradución oportuna, chegan  as súas mensaxes  de non se sabe onde. Pero chegan!.

 A última foi para expresar a  alegría do Marcos, ou do que queda del, polo nacemento de Rosiña, a súa primeira neta, en forma de faíscas de cores a ritmo de muiñeira dentro da cámara, e  segundo di a mensaxe, a picariña, sei que leva un feixe inmenso de átomos do seu avó, especialmente nos ollos, e no seu corazón.