CATARINA

CATARINA

Fai  anos lin unha historia de Eduardo Galeano, na que contaba que un picariño sen familia, moi pequeno e  moi enfermo, estaba internado nun sanatorio de Montevideo.

Ese cativo, unha noite, dirixiuse de xeito tímido e apoucado o médico  co atendía para dicirlle nun murmurio de voz:  “Dígalle a alguén, que eu estou aquí…”.

Ese berro silencioso de conmovedora soidade, recordoume a necesidade de afecto que todos temos, e  que interpretaba tan ben  a enfermeira  Catarina, aquela que  regalaba decote aos pequenos do noso hospital xeral  alegría en forma de caramelos, risas, e caricias.

Unha sema do pasado inverno a Catarina deu un paso persoal comprometido, sen pensalo moito.

 Ocorréuselle vestirse de fada madriña, con un traxe de mil cores, perruca vermella e verde, e un variña máxica de purpurina.

 A Catarina durante esa sema e  na súa quenda de noite, foi recorrendo así vestida unha a unha  as camas dos pequenos enfermos terminais, mentres lles comentaba que tiña un palacio agochado nunha nube, que: “esta cheo de xoguetes, lambetadas, e moitos nenos xogando ”.

 “ Ei levarvos na miña carroza voadora  a facer unha viaxe ate alí  para que o vexades por vos mesmos”…

Catarina fixo varios viaxes esas noites con algún cativo, que  collidos con forza da súa man e ollando para a variña máxica, se despedían do hospital para sempre con un sorriso feliz…

 Desde aquela ninguén sabe deles… nin dela…