TESTEMUÑA
DO MEDO
Tomei
un café con
Ernesto amigo e
periodista dun
pequeno
periódico.
Teño
intres, lle
comentei, en que
me deas o teu
punto de vista sobre o xeito de elaborar a
información no
teu xornal, e
tamén nos
medios de
comunicación en
xeral.
Pídeme
axiña Ernesto que manteña certa prudencia cos seus datos
profesionais, e pasa a explicar a súa experiencia profesional :
― O
problema de
fondo é
o seguinte : “de
seren vixiantes
e críticos
co poder,
convertémonos todos,
como di Gabilondo,
en “vixiantes
da sociedade”.
E
dicir, de
seren os
medios de
comunicación,
“representantes
críticos dos
cidadáns diante
do poder,
pasan a
seren
representantes do
poder diante
da xente”.
―Moitos
dos xornais e medios de comunicación pequenos, temos
que auto-
censurarnos, e
mais eludir
ou disfrazar
a critica
en contra
dos gobernos,
algunhas
institucións ou
grandes empresas,
pois o
poder, en
calquera das
súas formas,
se ten
oportunidade
exercese, e
unha vez
cabreado, nin
admite bromas,
nin liberdades
de expresión
que poidan
prexudicalos;
logo daquela,
cagáchela!.
Pasou co
Xornal de
Galicia...e
outros que
van no
seu camiño...
―Nos
temos ordes de darlle
as informacións
políticas e
mais económicas
“delicadas”,
unha redacción ambigua,
ou explicacións favorables.
Poñereite un
exemplo:
―Fai
dias lín dous
titulares en dous
medios de
comunicación.
―Un
deles dicía :
“ O Sergas
pechará este
verano máis
de 900
camas”.
No
outro medio
titulábase deste
outro xeito:
“ O Sergas
manterá
operativas este
verano ó
87% das
camas...”.
Un é un medio dominante e influínte, o outro moito mais feble e
dependente. Depende do que lerás sacabas unha conclusión ou outra.
Logo,
esas informacións
serven a
determinados
intereses non
?. Lle
pregunto.
―Naturalmente
meu !.
Intereses
económicos,
financeiros,
decisións
políticas e,
certos acordos
non escritos.
Logo que
pensabas ti
paspán !.
Non
hai logo
información boa
e fiable,
retruqueille.
― Home,
pode habela...As
informacións
boas sabemos
todos, que
son aquelas que
non buscan
consecuencias
exclusivamente
comerciais, e
sabe conectar
cos intereses
reais da
sociedade. Iso
prodúcese en
moitos casos,
incluso no meu
xornal.
Como
cales? ― lle
preguntei.
―Pois
vodas, bautizos,
falecementos, a
meteoroloxía, os
programas de
TV, obras
rematadas, asuntos
de sociedade
ou accidentes
... Vas
entendendo non?.
Como
te sentes
persoalmente
nesta situación?
―Eu
non me
rindo, pero
entendo e sei que mais que ríspeto polo periodismo e a prensa, hoxe
ténselle medo e desconfianza, case tanto como lle temos nos o
goberno actual...
― As
veces, para
perdoarme a
min mesmo,
ate fago
algún comentario
en internet,
baixo un
alcume no
que escrebo o que
me peta,
sen faltarlle
o ríspeto
a ninguén,
pero poñendo
a caldo
moitas das
parvadas que
outros coma min,
creo que escreben
forzadamente.
O
malo de internet é que entre os comentaristas- internautas
espontáneos das noticias e dos articulistas, haiche moito odio
solto, moito exceso de ideoloxía, moito falcatrueiro, e pouca
solvencia que garanta a credibilidade dos que alí se expresan...
Quedei
outro día para falar con Ernesto, pero só de fútbol...
Ningún comentario:
Publicar un comentario