POETAS E POLÍTICOS

POETAS E POLÍTICOS

O contacto cos poetas resúltame gratificante, e trasládame sempre ao mundo do  que debera de ser, e non ó que tristemente é.

Cando teño ocasión de falar con Roi, para min un bo poeta, síntome como escoitando unha sinfonía  universal que me axuda a ser mais humano e tolerante.

Recibiume onte na porta da casa co seu sorriso de neno grande. O primeiro que me dixo foi:

─ Si os políticos souberan poesía e os poetas algo de política o mundo sería un pouco  mellor. Recordas esa frase do Presidente Kennedy.?

Retruqueille cunha frase parva.

 ─ Os poetas nacen, os políticos fanse.!

─ Iso é o malo; a poesía, sobre todo a social, faise  tentando, o mesmo ca ciencia descubrir  a verdade, denunciando erros, e defendendo sempre a dignidade das persoas. A política, os políticos, a economía e a relixión, fanse tentando persuadirnos da súa verdade, defendendo ou non a dignidade das persoas. Por iso comentei antes o importante que sería que os políticos se volveran un pouco poetas.

─ Vin a tomar un café contigo e mais a pedirche un consello.

─ Pois vas quedar cas gañas, nunca dou consellos nin tan sequera os solicitados, porque os amigos equivócanse  moi ben pola súa conta  sen axudas.!

─ Está ben Roi, pero polo menos poderás contestar a algunhas preguntas desde a túa visión poética  non?. Senón quedo sen o articulo para o meu blog esta sema.

─ Iso, igual co café, e as conversas intelixentes, o fago con gusto sempre.

 Outra vez xorden como sabes, as liortas co noso idioma, que me dis o respecto.?

─ O que diría  hoxe Manuel María: “ Idioma meu, humilde, nidio e popular/ labrego, suburbial e mariñeiro/que fas avergoñar/ ao burgués, ao señorito e ao tendeiro…”.

─ Estragar esa riqueza marabillosa que é o galego e igual que  tirar pola borda ou polo sumidoiro un tesouro. O noso idioma amigo Luis sigue a ter dous inimigos: aqueles que tentan impoñelo a cara de can, e aqueles que tentaron prohibilo sempre dun xeito ou de outro, e ademais rinse del. No fondo nos temos algo de culpa  por facerlles caso e falalo pouco, sen decatarnos que os idiomas son un xeito de ver e sentir a vida, pero moitos galegos teñen xa  renunciado a ter mais dun sentimento e dunha vida.

Falando da vida, do traballo, do paro, da corrupción,e  da política, como  observa un poeta  a crise actual. ?

─  Deso escribiu algo o poeta Baldo Ramos, ten un poema que di: "Ás veces fáltannos palabras/e ás veces sóbrannos./Ás veces fáltanos o tempo de dicilas/ e ás veces pásanos o tempo de calalas./Ás veces precisamos o que xa temos/ e ás veces desbotamos o alleo como se fora noso./ Ás veces mentimos inxustamente/e ás veces facemos da lei unha verdade fedorenta...".

─ Temos leis fedorentas, Luis, que saíron adiante co noso silencio. Hoxe a lei mais importante do mercado ven dicir: ou ti ou eu… pero non  di, como quería Celso Emilio: “Falemos de ti e min/ xa que vivimos/ ti i eu sen tempo/ polo tempo que imos/ti i eu cantando/ chorando e rindo”.

─ Nos tempos que corren ninguén debera calar, todos temos a obriga de protestar, e  movernos, para manter a lo menos a nosa dignidade por riba do medo e da inxustiza.

Falamos entre sorbos de café os dous, falamos de nos mesmos; falamos dos nosos soños sen cumprir, dos devanceiros, dos amigos e dos fillos, e tamén dun recordo da paisaxe infantil.  Convertémonos por un instante nunha parte moi  pequena, case insignificante desa paisaxe, e sentimos os dous que a pesares de todo  aínda estabamos vivos.

Marchei da casa de Roi anovado; Chovía mansamente, e funme a fixar  nun probe que  na rúa pedía esmola. 

 Foi  entón cando  volvín  recordar a aquel político que dicía:“ Si un país non pode axudar os seus moitos probes, non debera axudar a uns poucos ricos…

Sería un  poeta? Cavilei para min.