A PEDRO ZEROLO

A PEDRO ZEROLO

Contaba María Teresa que dúas tias súas, Jimena e mais Elisa,   tiñan destacado na facultade de medicina de Compostela coma estudantes, aló pola  primeira e segunda décadas do século XX. Foron das primeiras mulleres que se converterían en médicos na nosa Universidade.

 Jimena chegou a seren unha moi boa  especialista en xenética, premio extraordinario de carreira, alumna distinguida de Novoa Santos e de Marañon, e profesora de patoloxía xeral en Madrid.

María Teresa, estaba de visita en Compostela. Tocoume acompañala unhas horas. Principiamos polos os tellados da Catedral.

 Desde alí podese observar toda a Cidade Histórica : Rúas e rueiros, hortas, igrexas, muros e fachadas, fiestras, prazas e praciñas, cubertas cas súas esaxeradas e rotundas chemineas…

Chovera un pouco, pero xa  lucia  o sol, e quizabes o exceso de osixeno, ou o mal de alturas fíxome recitar unha estrofa que pouco viña  a conto: 

“Chove en Santiago/ meu doce amor/camelia branca do ar/ brilla entebrecida ao sol”...

Preguntoume a María Teresa, de quen era ese poema ?.

─ De Federico García Lorca ─ respondinlle ─

─ En galego ? ─ retrucoume con certo asombro ─

─ Si, en galego.

─E como foi iso?

Entón, expliqueille que Lorca viñera a Compostela a coñecer a Cidade e a darlle unha aperta ao seu amigo Eduardo Blanco Amor.

 Amizades de un tempo escuro. Amizades case secretas entre homosexuais.

Federico entregoulle ao Eduardo unhas paxinas escritas polos reversos duns recibos. “ Son uns poemas en galego” lle dixo. “Non me fales mais desto ate que me traias o libro”.

Anoitecía, seguía a chover, Eduardo non lle fixo caso e  sacou un dos recibos que leu baixo o arco de Xelmirez :

─ Chove es Santiago/ na noite escura/herbas de prata e de sono/cobren a valeira lúa. Olla a choiva pola rúa/laio de pedra e cristal/olla no vento esvaido/ soma e cinza do teu mar.Soma e cinza do teu mar/ Santiago,lonxe do sol; agoa de mañá anterga/trema no meu corazón.

 Tiveron que pasar mais de oitenta anos para que Pedro Zerolo conseguira xunto co Presidente Zapatero e mais ti mesma María Teresa, que empezaran a florecer aquelas herbas de prata…

Regaleille a María Teresa Fernández de la Vega o libro cos Seis Poemas Galegos de Lorca.

 Abriuno por unha paxina calquera, e recitou con un fío de voz :  “Érguete miña amiga /que xa cantan os galos do día “ !

  Entón, soubemos os dous que era certo que a lúa podía bailar sobre a Quintana de mortos, porque os tempos xa  foran chegados…!

Co meu fondo ríspeto.