O ARCA DE NOE

 

O ARCA DE NOE 

Contaba o meu tío Manolo unha historia que poido ser real relacionada con unha tasca de Iria Flavia, co seu propietario que imos chamarlle  Xosé, e con  don Camilo José Cela.

Ao parecer don  Camilo frecuentaba ese lugar, onde non adoitaban cobrarlle pola consumición primeira, e a segunda a pagaban os seus admiradores. Nesa tasca  incluso  chegou a manter  certa amizade co dono da mesma e algúns clientes. 

Un dia de moitísima chuvia e  mentres  o Xosé e o Camilo bebían  en solitario unhas cunca de ribeiro, ca súa correspondente ración de polbo, preguntoulle o taberneiro, seguramente  inspirado na treboada:

—Don Camilo que hai de certo niso do diluvio universal?

E o Camilo, contoulle polo miúdo o mito do Xéneses.

Correuse enseguida  a voz entre os clientes e días despois pedíronlle ao Xosé que llo contara a eles.

O Xosé  contoullo en versión propia, que segundo afirman os que  a escoitaron di así:

—Os homes de aquela eran moi pecadentos, moi malos, moi malos, moi malos,  uns castróns todos, menos un que se chamaba Noe.

—Deus quixo castigalos a todos  e díxolle a Noe que fixera un barco grandísimo, grandísimo,  e que metera nel a tódolos animais.

Un burro e unha  burra, un elefante e unha elefanta, un  león e  unha leona, un mono e unha mona, un can e  unha cadela... e tamén  a súa familia que era  moi numerosa. 

 —Deus, sei que lle comentou a Noe: unha vez remates o barco, que chamaras o Arca, métete nel de seguido coa túa familia e os animais, porque Eu vou a afogar a todos os demais homes, e ao carallo!

—O Noe, bastante atemorizado, púxose ao traballo e construíu aquel barco  grandísimo.

 E despois, entrou nel ca súa familia e tódolos os animais como lle tiña ordenado Deus.

 —Pouco despois empezou a chover e a chover e a chove e chover,  e as persoas de fora da Arca  afogáronse sen remedio.

—Os animais do barco cando chegou a primavera, comezaron a  pórse nerviosos e para se entreter e por natureza, os machos empezaron a querer montar nas femias. Entón a Arca comezou a bandear perigosamente.

—O Noe alarmado díxolle aos fillos: non sei que pasa pero isto vaise a piques! 

Un dos fillos tranquilizouno e  aclaroulle que os animais estaban en celo.

—E que podemos facer? Preguntoulles Noe.

—Outro dos fillos doulle a solución: Cortámoslle a miñoca a tódolos machos,  e  entregámoslle un tícket, para que poidan recollela ao rematar o diluvio.

—E asi se fixo.  

—Calmáronse todos pero quedaron  moi tristes, moi murchos, calados, e sen humor.

Home claro! contestáronlle unanimemente  os clientes botando a man ao peto do pantalón para unha comprobación rutineira. 

—Polo visto o único que andaba alegre rindo a gargalladas, e dando brincos de alegría era un mono que saltaba de babor a estribor. 

—O Noe chamouno inmediatamente, e pediulle enerxicamente  unha explicación a tanta ledicia.

—O mono ria e ria e con tanta gargallada tardou en explicarse, pero o Noe, serio e moi teso, agardou a que se calmase. 

Ao final sei que aquel mono lle dixo: Estou contento porque cambieille o meu  tícket ao elefante!!!

Ai vos queda esa versión que vai saber se non e a boa...!