ROBERTO DE CASTREXE

Teño por costume, coma moitas persoas, quedar de cando en vez cos amigos nun bar, nunha rúa, ou na súa casa. Por mor da pandemia os frecuento menos, pero falo con eles de seguido  por teléfono. 

O  amigo Roberto, non sei porqué razón nunca quixo ter teléfono,  e, no seu caso, teño por forza que iren a súa casa se quero falar con el. 

Roberto de Castrexe, vive no  Sardiñeiro, e  nunca me deixa marchar do seu fogar sen unhas  maragotas, unhas fanecas ou no mellor dos casos unha ou dúas fermosas robalizas.

Eu afíxenme a levarlle sempre unha torta de Santiago, das de verdade, feitas con améndoa, azucre e ovo. Devece por elas!

O meu amigo pasou moitos anos traballando nas plataformas petrolíferas do Mar do Norte, entre : galegos, portugueses,  italianos, noruegueses, alemáns, e marroquís.

  Despois faenou en cargueiros, que tiñan a súa base en  Hamburgo, e finalmente, xa de xubilado, sae a pescar en solitario na súa dorna “Cuca” polas augas de  Estorde.

Se lle preguntas como se entendía nese  babel de etnias e de idiomas, móstrase perplexo e dime con toda naturalidade: e como ía ser?... en galego! 

—A bordo todos falaban mellor ou peor o galego, desde o capitán, case sempre alemáns, ate os compañeiros estranxeiros.

—É, o que teñen os idiomas, as persoas, e as institucións, cando hai maioría de falantes, me di. 

 Se ademais esas persoas, ou institucións, as  ocupan,  coma nos, postos  clave na cociña, no mantemento, e nas máquinas, tense moito resolto a bordo, igual pasa na política, cas leis, ou na xustiza, ou non? 

— Naquelas longas campañas, do mesmo xeito que facemos nas casas e nas nosas festas familiares unha vez rematada a xornada,  na sala do persoal nas plataformas, e no salón de popa nos cargueiros,  contabamos e  cantabamos historias da nosa terra que chegaban ate emocionar  aos compañeiros de outras nacións.

 Contoume o Roberto, nesta ocasión, unha anécdota convertida en chiste, dun dos grandes animadores daquelas reunións, o seu  amigo  Ma-Ma-Manuel,  asi coma sona, porque  con ese nome constaba no seu carné e cartilla de embarque.

— Ma-Ma-Manuel Ro-Rodriguez, dime o Roberto, explicaba sempre nesas reunións,  antes de contar brincadeiras, e para aqueles que non coñecían a historia do seu nome, que  cando se tiña que  presentar aos diferentes capitáns, estes, obrigábanlle a repetir o seu nome  de viva voz, para logo preguntarlle de seguido se era  tatexo.

—Ma-Ma-Manuel, contestáballes que o  tatexo era o seu pai, e o encargado do rexistro civil un fillo de puta, asi a cousa quedaba aclarada. 

Nos abordo chamabámoslle, polas dubidas, Manolo, e morra o conto!

 O Roberto agasalloume, nesta ocasión, ademais de ca súa conversa, con un congro polo aberto e un robalo, en caldeirada, eu correspondinlle ca torta de Santiago coma lambetada.

  Falamos nese xantar da nosa vida, dos nosos desexos, da familia, para compartir deste xeito a nosa memoria, porque somos o que recordamos. 

Despedímonos con unha fonda aperta. 

Eu marchei cavilando despois do xantar, que  saber conservar e coidar aos amigos, é facelos sempre  mais amigos... e, a gastronomía axuda moito a practicar os cinco sentidos a carón dos sentimentos.