OS
REIS
REPUBLICANOS
Acostuman
os Reis
Magos en
Compostela, a
facer a
súa triunfal
presentación e
discurso ós
nenos, desde
o balcón
do Pazo
de Raxoi.
O
chegar as
Maxestades a
Praza do
Obradorio, son
recibidos polo
alcalde e
membros da
Corporación, que
con moito
aquel, os
saúdan, a
ate lle bican o
anel en
sinal de
ríspeto
electoral a
Melchor, diante
dos miles
de cativos que
ateigaban a
Praza e,
observaban
pasmados este
xesto das
autoridades.
O discurso
do Rei Melchor emociona e conmociona sempre os mais pequenos.
Os maiores
rematan contaxiados mentres recordan que tamén foron nenos un día.
As verbas do
Rei e as promesas de regalos, e ilusións, sempre en maior ou menor
medida,se cumpren.
Non
son daqueles que promete moito, incumpren todo, e por riba bótanlle
a culpa a outros.
As verbas da
súa Maxestade soan - que eu recorde- sempre mais ou menos así:
― Chegamos
de Oriente na nosa carroza turbo estelar cargados de xoguetes e
ilusións para todos vos !
― Fostes
bos !... Pregúnta o Rei os nenos con moita seriedade...
Miles
de voces responden con un SI coma unha catedral de grande.
―Comedes
o caldo ou a sopa !. (Premonición Real da austeridade gastronómica
futura).
Soamente
uns centos de voces titubeantes soan con un non pequeniño, cheo de
temor e vergoña...
―Sabedes
debuxar, e ler ? (outra premonición da deriva educativa ). Un si, a
medias dos nenos con cinco e mais anos...
―Queredes
moito a papa, a mamá, e os avós ?. Forte SI, acompañado de bicos,
e abrazos demostrativos mais ou menos interesados...
―Ides
compartir os vosos xoguetes cos amigos e cos vosos irmáns?.- (
Recomendación Real de solidariedade). Un Si, con dubidas
calculadas...
―Pois,
coma fostes tan bos e xenerosos, esta noite máxica vos deixaremos
nas vosas casas moitos regalos, ca condición de que vos deitedes a
durmir axiña...
Coñecín
daquela moi de
preto ó Rei
Melchor e
os seus
amigos Gaspar
e Baltasar,
por ter
colaborado con
eles durante
décadas.
Eu
sei que
Melchor é
un Rei
bastante sabio
que está
de volta
de moitas
cousas, non
polos anos
que ten,
porque os
anos non
fan a
ninguén sabio
seno mais
vello, senón
polas moitas
experiencias cos
mais pequenos
, e
sobre de
todo por
ter
viaxado,visto,
e vivido
tantas cousas
polo mundo dos maiores.
Un
ano, observei a
Melchor diante
do Salón
Real de
Raxoi, onde
un centenar
de pequenos
que agardaban
polas súas
Maxestades,
rodeaban ó
Director do
Museo do
Pobo Galego,
Don Antonio
Fraguas.
Contaba
daquela Fraguas
con moitos anos de
idade, súa
figura encollida
e pequeneira,
risoño sempre,
bulideiro e
divertido,parecía
talmente un
neno mais
entre aqueles
raparigos.
Melchor
dirixiuse a el, fíxose un silencio respectuoso, entón o Rei falou
con voz maxestosa:
―Don
Antonio xa estou aquí outra vez, e moito me folgo de atopalo tan ben
neste novo Nadal e día de Reis...!
Don Antonio
sorrindo respondeulle con naturalidade e ca amistade dun vello
amigo:
― Aí
meu filliño, para min xa sempre é Nadal !.Teño que dicirche que
cando chegades os Reis, sei que chega un gran agasallo para min, en
forma dun aninovo mais !.
Os nenos
fascinados miraban para Fraguas e para o Rei, e non daban creto a
esa relación...
―O
Rei sorriu estrañamente, chiscou un ollo, e regaloulle a Don Antonio
unha manchea de caramelos máxicos que este apresurouse a repartir
entre os seus admiradores pequenos...
Nunca souben
de onde lle viría esa amistade cos Reis Magos a Don Antonio, que por
certo era moi galeguista pero bastante republicano ... Quizabes fora
por iso...
Ningún comentario:
Publicar un comentario