CONSELLOS GASTRONOMICOS

CONSELLOS GASTRONÓMICOS

(Consellos do Plácido Couselo, marques de Entre-ambas-augas, señor de Vilariño, millonario de seu, rendeiro, e amigo meu por casualidade).

Se vas un día un bo restaurante, e lle pides o camareiro unha tortilla, un solombo con patacas, ou un linguado a prancha, es definitivamente un marulo, un pailán...que non sabe comer, dinos no café o Plácido, dirixíndose o Blas.

―Ós restaurantes prestixiosos vaise a catar pratos que na túa casa non podes, nin saberías preparar.

E certo que vas pagar por eles unha morea de cartos, pero a experiencia de ter saboreado un “carre de cabrito con cereixas de paté e maki de piquillos”...ou un “desxelo ós pistachos, con consomé de trufa negra e aire de mandarina”, deixan un pouso espiritual único...

Pouso espiritual non sei, pero do outro deben deixar ben pouco, replicoulle Blas,no medio das nosas gargalladas, porque a vista da dimensión do produto nos pratos, un pensa que dun so bocado rematas o pouso, xa que, “se te como non te vexo, e se te vexo non te como”...

― Xa estamos!. A vosa opinión unha vez mais vai da man dos tópicos.

Sodes uns ousados falando de asuntos dos que non sabedes nada.

Mais non me estraña, o confirmades politicamente cada pouco tempo.. Votades igual que comedes, sempre ó mesmo menú!.

E claro, deste xeito nunca chegades a coñecer o que é diferente...e de calidade.

A gastronomía, igual ca política, é unha actividade que obriga a empregar os cinco sentidos a vez, porque unha cousa e comer, e outra saber comer. Igual que unha cousa é votar e outra saber facelo.

Vos sabedes alimentarvos, pero non sabedes comer. Matades a fame con rutinas gastronómicas e políticas, e logo esquecedes o xantado e votado, con estes malos cafés de pota.

―Moi bo discurso Plácido, eu, non podo ir a eses restaurantes, nin probo esas delicadezas gastronómicas, mais dígoche que para min e para os meus intereses, é preferible xantar na miña casa un cocido de porco e galiña vella, xunto con unhas filloas de sobremesa, que falar das teorías e sabores duns pratos enredantes nos que a pescada sabe a coello, e a tenreira a bacallau, e por riba custan a metade da miña paga mensual.

E non che digo que estea mal o probalos pola experiencia culinaria, mais dígoche que para min o prioritario é alimentar a familia, e logo, co bandullo cheo, ler algo sobre os sete sabores da cachucha cocida do porco, escrito a poder seren, con unha lírica delicada.

―Está claro Blas, ti es o que comes, e dicir un home sen vista, sen olfacto, nin gusto, e sen tacto... !

E vos todos, sodes uns ignorantes, e así unicamente poderedes chegar a facer malos poemas sobre a fame...e ate unha inútil revolución socialista, para cambiar de cociñeiro, pero seguiredes comendo mal, e votando peor.

Acabamos as cervexas entre risas e marchamos para casa, eu, roendo un oso dos callos da tapa, e, imaxinándome, cos cinco sentidos, a que raios saberá a trufa con mandarina...