A sardiñada comezou onte as nove da noite. Rematou xa moi anoitecido.
Recollemos na casa do Foucellas, un
amigo agnóstico declarado en tempo de paz, unha manchea de carozos para as
brasas, e, o noso provedor de confianza, Xan do Mariño, facilitounos mais dun cento de sardiñas do xeito, que levaban
agardando dúas horas no sal.
Os cachelos cocidos con loureiro e mais unto, fumeaban nunha pota cubertos con
un pano amoroso de flores silvestres.
Asounas o propio amigo Xan que ten
desde sempre a virtude de por a grella a altura xusta para que o peixe se ase
paseniñamente, e tamén porque ten os dedos de amianto, pois nin sufre nin
padece ao darlles a volta delicadamente as “pilchardus”, que é coma se chaman
cientificamente as sardiñas segundo Marcos o noso biólogo mariño sabio e afeccionado
a este peixe.
Comín a fartar nelas, estaban ricas as condenadas... O malo e que pasei
unha noite chea de pesadelos no que o peixe mais pequeno e agresivo que soñei tiña o tamaño da balea Moby Dick.
Espertei suando a ca colcha enrolada no pescozo a piques de me afogar, a ca
almofada nos pes. Unha batalla nocturna
polo visto contra un inimigo con faciana de carozos estomacales ardentes.
A culpa a tiveron as recomendacións por escrito de Don Julio Camba, que en
paz descanse, que saíron a relucir cando citou a casa de Lúculo un comensal moi lido do grupo, e eu, por riba, e por parvo, tomeinas todas ao pe da letra:
“Un cachelo por cada sardiña que
comades, e acompañando a cada sardiña un grolo de viño”.
Despois de unha ducia de cachelos, outra de grolos de viño e outra
mais de sardiñas, pasou o que tiña que
pasar aos que temos delicado o estómago, pensei xa moi tarde.
E por vez primeira este verán, botei
en falla o meu bendito omeprazol.
Despois, de retirar a roupa da cama, abrir as fiestras, empapar con
ambientador o meu cuarto, buscar roupa
nova, e finalmente, despois dunha interminable ducha, con moito xabón da
Toxa, e deixar medio baleiro un frasco
da colonia, fun quen de evitar os alarmantes cheiros que impregnaban e mais envilecían o meu corpo.
O caso é que tiña razón o Camba, as sardiñas saben moi ben, pero saben
demasiado tempo...
Cambiaches a roupa de cama? Despois da sardiñada non está de máis. Que che aproveiten, polo menos. Eu tamén as comín, encántanme!!!
ResponderEliminar